Παρασκευή 16 Νοεμβρίου. Ἄνοιξε τό ράδιο ὅπως κάθε βράδυ νά ἐνημερωθεῖ ἀπό ξένους σταθμούς, γιά τυχῶν πολιτικές ἐξελίξεις. Ξάφνου γυρνώντας τό κουμπί, ἀκούστηκαν ἀπαγορευμένα τραγούδια τοῦ Μίκη, μέσα σόλα καί τό ἐπαναστατικό ‘’πάλης ξεκίνημα’’ Νόμισε ὅτι πέτυχε ἐρασιτεχνικό σταθμό. Ἀπόρησε πώς κατάφεραν καί τούς ξέφυγαν. Μά σάν ἄκουσε τίς κραυγές τῶν παιδιῶν ποῦ ζητοῦσαν ἀπεγνωσμένα βοήθεια καί συμπαράσταση, κατάλαβε.
«Ἐδῶ πολυτεχνεῖο, ἐδῶ πολυτεχνεῖο…» Ὁ πρῶτος νεκρός ἔπεσε στίς 8.25 ἀπό ἐλεύθερο σκοπευτή σέ στέγη.
Μία διαδήλωση στήν Κλαυθμῶνος, πυροβολισμοί ἀπό τό Ἀκροπόλ. Στίς 7.20 βγῆκαν τά ἅρματα στούς δρόμους, οἱ σειρῆνες τούς οὐρλιάζουν, τό παιδί πού κρατοῦσε τήν σημαία πέφτει νεκρό. Οἱ ἐκκλήσεις στίς 8 ἐντείνονται καί μέχρι τίς 8.30 ἔχουν στηθεῖ ὁδοφράγματα στούς δρόμους καί τά δακρυγόνα πέφτουν βροχή. Οἱ φωτιές ἀνάβουν ἀναγκαστικά, μέ ὁτιδήποτε, ἀκόμα καί μέ σκουπίδια, σάν ἀντίδοτο. (γιά ὅσους δέν ξέρουν εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά μήν σέ πνίξουν τά δηλητήρια, ἡ βαζελίνη καί τό λεμόνι εἶναι γιά τά μάτια πού τρέχουν ἀδιάκοπα καί πονοῦν.) Τά λογής δηλητήρια αὐτά καί πολλά ἄλλα, τά ἐφεῦρε καί τά χρησιμοποιεῖ ἡ ἑκάστοτε ἐξουσία, ὅσο δημοκρατική κι ἄν ἰσχυρίζεται πώς εἶναι, ἐκλεγμένη ἤ μή, γιά νά τιμωρεῖ τούς πολίτες, ὅταν ἔχουν τό θράσος νά διαμαρτύρονται γιά τίς ὅποιες ἀποφάσεις της καί φυσικά τό κόστος γιά τήν ἀγορά τούς τό πληρώνουν πάλι οἱ πολίτες!
Τό γιατί τό σύνολο τῶν πολιτῶν ἑνός κράτους δέχεται τήν ὕπαρξή τους, γιατί ἀνέχονται νά τά τρῶνε στή μούρη ἀπό αὐτούς πού οἱ ἴδιοι ἐξέλεξαν καί τά πληρώνουν ἀδιαμαρτύρητα, εἶναι μεγάλη συζήτηση. Ἡ ἐλευθερία καί ἡ ἠθική θέλει τόλμη! Πῶς ἀποκτιόνται αὐτά ἀφοῦ δέν ἀγοράζονται;
Προφανῶς δέν εἶναι πολίτες ἀλλά ραγιάδες.
Στίς 9.15 ἀντηχεῖ τό πότε θά κάνει ξαστεριά. Ἅρματα στήνονται μπρός σέ δημόσια κτήρια καί στίς 9.30 ἀπό τό πολυτεχνεῖο ἀκούγεται ὁ ἐθνικός ὕμνος πού συνοδεύει τούς νεκρούς πού ὅλο αὐξάνονται. Ἀδίσταχτα χτυποῦν ἀκόμα καί τά ἀσθενοφόρα, οἱ τραυματίες, ἄν εἶναι τυχεροί κι ἀνοίξει καμιά πόρτα θά σωθοῦν. Εὐτυχῶς πού ἀκόμα ὑπάρχουν ἄνθρωποι.
17 Νοεμβρίου Σάββατο. Ἡ κόλαση τοῦ Δάντη ὠχριᾶ! 12.20. Δακρυγόνα, φωτιές πυροβολισμοί καί ἀπό τήν Κηφισίας κατεβαίνουν ἅρματα κι ἄλλα τόσα στούς Ἀμπελοκήπους πού κατεβαίνουν ἀπό τό Γουδί.
0.45 τά τάνκ ἀπό Ἀλεξάνδρας πλησιάζουν στήν Πατησίων. Τά ἄλλα ἔρχονται ἀπό τήν Πανεπιστημίου. 1.32 ὁ ραδιοφωνικός σταθμός τῶν ἐλεύθερων ἀγωνιζομένων φοιτητῶν προαναγγέλλει τήν ἀρχή τοῦ τέλους ζητώντας ἀπεγνωσμένα τους πολίτες γιά συμπαράσταση. 2.15 ἀκροβολισμένοι παντοῦ ἀστυνομικοί καί στρατιῶτες περιμένουν τό σύνθημα νά σκοτώσουν.
2.50 Εἰσαγγελέας καί ὁ διευθυντής ἀστυνομίας ζητοῦν παράδοση, ἀλλά οἱ διαπραγματεύσεις μένουν χωρίς ἀποτέλεσμα. Οἱ φοιτητές κάνουν ἔκκληση στούς ὁδηγούς τῶν τάνκ, νά μήν τούς χτυπήσουν, μάταια ὅμως.
2.58 ἡ τελευταία ἔκκληση, «Ἐδῶ πολυτεχνεῖο» τό τάνκ ρίχνει τήν πόρτα καί οἱ ὀρδές τῶν βαρβάρων ἔφ ὅπλου λόγχης, ἐφορμοῦν στούς ἄοπλους, ἄλλα τόσο ἐπικίνδυνους ἐχθρούς της ἐξουσίας τους.
Ἡ ἄποψη, ἡ σκέψη, τό γνωρίζω, τό θέλω, τό διεκδικῶ, εἶναι σαφῶς ὄπλα πιό ἐπικίνδυνα ἀπό βόμβες. Γιατί δέν καταστρέφονται ἀλλά μεταδίδονται παντοῦ σάν ἐπιδημία σέ ὅσους ἔχουν ‘’τίς προϋποθέσεις’’ δηλαδή τόν κοινό νοῦ.
Νεκροί καί τραυματίες ἀμέτρητοι… Οἱ δραματικές ἐκκλήσεις γιά ἀσθενοφόρα ἐντείνονται ἀλλά μάταια, δέν τά ἀφήνουν νά πλησιάσουν
Τίποτα δέν μποροῦσε νά κάνει, μέ τήν κοιλιά στό στόμα, ἀλλά ἐνοίωσε τήν ἀνάγκη νά εἶναι ἐκεῖ παροῦσα. Δέν ἤθελε νά λείπει ἀπό τό προσκλητήριο. Ἀνέβηκε στό ποδήλατο καί χωρίς νά σκεφθεῖ ξεκίνησε. Καθώς πλησίαζε ὅλα θύμιζαν πεδίο μάχης. Ὁ κόσμος ὅμως τῆς φάνηκε λιγοστός.
«Νόμιζα ὅτι θά ἔβρισκα ἐκεῖ ὅλη τήν Ἑλλάδα στό πόδι. Ντράπηκα στήν ἰδέα ὅτι θά λείπω μόνο ἐγώ σέ μία τέτοια ἱστορική καί ἡρωική στιγμή.
Συνάντησα στούς δρόμους μόνο λίγους “τρελούς.” Οἱ ἄλλοι τό εἶχαν βάλει ἤδη στά πόδια. Πρίν φτάσω κοντά, τά λιγοστά τελευταῖα ἀσθενοφόρα ἀνέβαιναν τήν Ἀλεξάνδρας. Σήκωσα τά μάτια μου νά δῶ ἀνοιχτά παράθυρα καί ἀνήσυχους ἀνθρώπους μά δέν εἶδα τίποτα..
Κρυμμένοι στή φωλιά τους, μακάριοι καί εὐτυχεῖς, πού δέν εἶχαν εὐθύνη γιά ὅτι γινόταν κάτω. Ἀρνιόντουσαν πεισματικά νά μάθουν τί γίνεται ἔξω ἀπό τό σπίτι τους ἀπό φόβο. Νάτο πάλι, κάθε στιγμή μπρός μου, αὐτό τό ταπεινό ζωῶδες ἔνστικτό της αὐτοσυντήρησης! Τοῦ ρουφιάνου, τοῦ ἀπεργοσπάστη, τοῦ δειλοῦ φτηνοῦ ἀνθρωπάκου….
Τά μεγάφωνα εἶχαν σιγήσει πιά, μά ἐγώ δέν ἤξερα τί εἶχε γίνει ἐντωμεταξύ..
Ἡ εἰσβολή στό πολυτεχνεῖο μέ βρῆκε στόν δρόμο. Ἀσφαλίτες μέ πολιτικά παντοῦ εἶχαν βγεῖ γιά κυνήγι, μέ τά περίστροφα ἀνά χείρας. Τίς ξέρω καλά αὐτές τίς φάτσες, ξεχωρίζουν!
Μέ σταμάτησαν, μέ περιεργάσθηκαν ἀπορημένοι καί χωρίς νά μέ ρωτήσουν ἀπεφάνθησαν! «Αὐτή εἶναι τρελή!» «Γρήγορα στό σπίτι σου!» Ἡ ἄγνοια μοιάζει ἀπόλυτα μέ τήν τρέλα! Δέν ἔχει λογική! Πῶς νά τήν ξεχωρίσουν;
Ὁ ἕνας κλώτσησε θυμωμένος τό ποδήλατο καί ἔπεσα στό πλάι. Ἕνας ἄλλος τόν κράτησε γιά νά μήν τό ἐπαναλάβει. Ὁ τρίτος ζήτησε ταυτότητα. Δέν εἶχα καί ἤξερα πώς στήν καλύτερη περίπτωση, θά μέ πήγαιναν γιά ἐξακρίβωση.
Ὁ Ἀλέξης κοιμόταν μόνος καί ἔπρεπε νά ἐπιστρέψω στό σπίτι μου. Ὅλα τά ἄλλα ἦταν πολυτέλεια. Τό ὄνομα τοῦ ἀστυνόμου ἦρθε σάν ἰδανική λύση στό νοῦ μου. Θά χρησιμοποιοῦσα τό ὄνομά του, μέ τήν εὐχή πώς ἦταν τούτη τήν νύχτα ὑπηρεσία. Σκέψεις δευτερολέπτων ὅλα αὐτά.
Σηκώθηκα ἀργά νά κερδίσω χρόνο, μά τούς εἶδα νά ἀπομακρύνονται. Σάν μόλις νά εἶχαν δεῖ τήν κοιλιά μου. Ἡ θέα της μέ ἔκανε ἀκίνδυνη γιά τήν ἐξουσία τους. Τό ποδήλατο εἶχε στραβώσει καί τό πόδι χτυπημένο ἐλαφρῶς.
Γύριζα μέ τά πόδια, δέν κυκλοφοροῦσε κανείς ἄλλος στούς δρόμους ἐκτός ἀπό τούς κυνηγούς καί μία τρελή, ἐμένα.
Τήν ἄλλη μέρα ἔμαθα ὅλα ὅσα ἔγιναν στό πολυτεχνεῖο τούτη τή νύχτα.
Ἡ ἄγνοια μοιάζει ἀπόλυτα μέ τήν τρέλα, δέν ἔχουν λογική!
Ἔμαθα τί ἔγινε καί στά νοσοκομεῖα ΚΑΤ καί Κρατικό, ἀπό τήν Γιάννα καί τήν Λέτα, ἔτυχε νά ἔχουν ὑπηρεσία τούτη τήν αἱματοβαμμένη νύχτα. Μεγάλος ἀγώνας νά κρύψουν τραυματίες στά ὑπόγεια καί στίς ἀποθῆκες, νά μήν τούς ἀποτελειώσουν. Δέν κατάφεραν ὅμως νά τούς σώσουν ὅλους.
Ὁρμοῦσαν ἀδίστακτοι οἱ ἀσφαλίτες ὁπλισμένοι, ἀκόμα καί στά χειρουργεῖα. Δέν ἔπρεπε νά τούς ξεφύγει κανείς. Μέ ἕνα χτύπημα μέ κλόμπ στό κεφάλι τούς ἀποτελείωναν. Γιατροί καί νοσοκόμες, δαρμένοι ἀνηλεῶς, βρέθηκαν νά νοσηλεύονται στήν ἐντατική τήν ἄλλη μέρα, μά κανείς δέν τά ἔμαθε, οὔτε ἤθελε νά τά μάθει…Ἡ ἀλήθεια εἶναι πιό ἐπικίνδυνη κι ἀπό τόν θάνατο.» (απόσπασμα απο βιβλίο μου)
Σχόλια (5)
Εμφάνιση όλων των στοιχείων